De beste vriendin van de hoofdpersoon uit het boek dat ik aan het vertalen ben, is hilarisch. Zo zegt ze ‘Who peed in your Cheerios?’ als ze wilt weten waarom iemand zo chagrijnig kijkt of verklaart ze doodleuk dat iemand ‘overcooked spaghetti for brains’ heeft of een ‘bottom-feeder’ is. Aan mij de schone taak om deze zestienjarige dame in de Nederlandse vertaling net zo grappig te maken.
Ik dacht op een dinsdagochtend even rustig te kunnen shoppen, maar het was verdacht druk in de stad. Ineens rook ik het bekende mengsel van kokoshaargel, aardbeienlipgloss en Red Bull, net niet krachtig genoeg om het onderliggende sigarettenaroma te verbloemen. Ik rimpelde mijn neus en keek om me heen. Tienermeisjes. Ik wist het. Wat doen die hier? O shit. Herfstvakantie.
Bij het programma Family Matters, waar een groep probleemjongeren met hun ouders de bossen in wordt gestuurd, werd dinsdag even teruggeblikt op het moment uit de eerste aflevering dat de mobiele telefoons ingeleverd moesten worden. Hysterische krijsbuien en woedeaanvallen van de tieners tot gevolg.
Ik werk nu al ruim twee maanden niet meer in het onderwijs. Het is even wennen. Als iemand het niet met me eens is, komen er geen handen in de zij, diepe zuchten en gerol met de ogen. Als collega’s elkaar niet mogen, wordt er niet stiekem een fiets van iemand op het dak gezet of een lunchpakket in de prullenbak gedumpt. Er vecht niemand, er scheldt niemand en er vliegen geen objecten door de lucht.
Een verademing! Maar af en toe wel een beetje saai…