Uitgelezen Zomerzevendaagse | Martine de Jong – De mannen van Raan ****

mannenvanraan

Ik koop best vaak boeken van mensen die ik ‘van internet’ ken, om het zo maar even te zeggen. Omdat ik ze volg op Twitter en hun blog lees. Niet zo gek, want omdat ik ze niet in het echt ken, ken ik alleen hun geschreven woorden en blijkbaar volg ik ze omdat die geschreven woorden mij aanstaan dus als er dan een boek geschreven wordt, ga ik er voor het gemak maar vanuit dat ik dat ook leuk zal vinden. Zo kocht ik ook De mannen van Raan van Martine de Jong, a.k.a. 10e. Van Recensiekoning en 10e.nl en zo. En dat was een tof boek.

(Fun fact, dat verder niets met deze recensie te maken heeft: ik had op Martines plog een keer gezien dat ze aan haar roman werkte in een huisje op Vlieland. En toen dacht ik: o nee. O nee o nee. Ze schrijft een boek dat zich op Vlieland afspeelt. Ik wist het zeker. En dan zou iedereen over mijn nieuwe roman denken: ‘doet zij ook ineens een Vlielandroman. Tssk’.  Ik hield de site van Podium angstvallig in de gaten en vreesde het moment dat ik zou lezen dat plogger Martine de Jong in 2015 kwam met ‘wadlit van de bovenste plank’. Maar fjiiiieuw, ik zag weer eens spoken. Er komt maar twee keer kort een Waddeneiland in voor. Terug naar de recensie).

Ik vind het altijd zo knap als mensen een heel boek kunnen schrijven waarin niet per se heel veel gebeurt. Ik schrijf zelf heel erg ‘plot driven’ en denk constant ‘kom op, actie, er moet weer iets gebeuren’, terwijl ik weet dat ik de rust moet nemen om iemand gewoon een keer een paar pagina’s te laten nadenken over zijn jeugd of zo. Ik ben altijd bang dat mensen zich vervelen als er niet constant actie is in een boek. En ja, ik schrijf in een compleet ander genre, waar ook veel meer móét gebeuren, maar toch… ik lees de laatste tijd veel Nederlandse boeken die geschreven zijn in de eerste persoon, waar mensen heel veel denken en dat het dan niet saai wordt. Ik vind het een kunst.

En het is Martine de Jong heel goed gelukt. Want gebeurt er heel veel in De mannen van Raan? Nee. Is dat storend? Totaal niet. De mannen van Raan gaat over de relatie tussen Per en Raan. Per is de hoofdpersoon en hij blikt terug op zijn roerige tijd met Raan. Raan heeft niet alleen een aparte naam, het is ook een apart geval. Ze laat soms dagenlang niets van zich horen en Per vermoedt dat ze iemand anders heeft. Hij is programmeur en hij denkt op een gegeven moment: als ik alles noteer en er een algoritme op los laat, kom ik er vast wel achter wie de andere man in het leven van Raan is. En dat lukt hem uiteindelijk ook. Per zelf is ook de makkelijkste niet, trouwens. Het is knap gedaan dat je dat als lezer wel doorhebt, maar dat Per zich daar zelf niet heel erg van bewust lijkt. Er is iets met hem, waar je je vinger net niet helemaal op kunt leggen. Het boek opent zelfs met een herinnering waarvan je denkt: huh, wat is er dan gebeurd? En dat is goed, want daardoor zet Martine de lezer op scherp. Ik vertrouwde in ieder geval niet blind op het relaas van Per en ik dacht zelfs nadat ik het boek uit had nog: ja, dat is jóúw versie van het verhaal, Per. Geen idee of dat de bedoeling was van Martine, hoor. Maar dat effect had het wel op mij.

Ik heb genoten van de prachtige woorden en zinnen en de manier waarop de roman in elkaar zit. Het is echt alsof je met Per in de kroeg zit en hij zegt: ik wil je een verhaal vertellen. Het gaat over een meisje dat Raan heet. En dat je vervolgens drie uur lang aan zijn lippen hangt, omdat hij het zo mooi vertelt en je zo graag wilt weten hoe het afloopt.

Ik vond De mannen van Raan een mooi, bijzonder verhaal dat tot de laatste bladzijde bleef boeien. De Recensiekoningin en de Plogmother is ook gewoon een supergoede romanschrijver.

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips