Tag Archives: boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Schrijven kreng! *****

Posted on by
1

20150821_180928

Schrijfboeken, ik ben er dol op. Ik heb er een boekenplank vol van. Het Nederlandstalige aanbod is helaas niet zo groot. Het geheim van de schrijver van Renate Dorrestein en Kinderboeken schrijven van Wim Daniëls (ook handig als je helemaal geen kinderboeken schrijft) behoren tot mijn favo’s, maar nu heb ik er een nieuwe bij: Schrijven kreng! van Lisette Jonkman. 

Lisette is chicklitauteur (lees Verkikkerd en Verslingerd als je zin hebt in hilarische en ontroerende boeken in een oerHollandse Enschedese studentensetting), maar dat wil niet zeggen dat Schrijven kreng! alleen is voor mensen die chicklit willen schrijven. Het is een ‘hup ga nou eens schrijven’-gids voor iedereen die fictie schrijft of wil schrijven. 

Ten eerste. Het ziet er ge-wel-dig uit. Kijk dan hoe leuk!

collage

Ik word daar in ieder geval helemaal blij van. Van de inhoud word ik nog blijer. Natuurlijk staan er dingen in die voor mij niet nieuw zijn, maar het is altijd goed om weer even herinnerd te worden aan wat belangrijk is. Werkelijk alles komt aan bod. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.

Paar voorbeeldjes: inspiratie, schrijfontwijkende smoezen, wat voor soort schrijver ben jij (ik ben een plannende labrador!), karakterdossiers, plotwerktuigen (zoals een ambigu object, red herring en deus ex machina), infodump, het voorkomen van ‘as you know, Bob’ (door Lisette vertaald als ‘zoals je weet, Greet’), conflicten, perspectief, humor, seks, dialogen, valkuilen, omgaan met feedback. En alles geschreven met humor en een enthousiasme dat van de pagina’s af springt.

Belangrijk: Lisette beweert niet dat zij weet hoe het moet en dat dit is hoe je het moet doen. Het zijn slechts tips. Ik moet zeggen dat ik aan 95% echt iets heb, maar dat er natuurlijk ook dingen in staan die ik interessant vond om te lezen maar die ik echt anders doe. Zo staat er dat de grootste fout die je kunt maken is dat je denkt: ‘ik onthoud het wel’ bij een briljante ingeving. Nee, zegt Lisette, je onthoudt het niet, dus schrijf het op. Grappig, want ik ben er in de loop der jaren juist achtergekomen: ‘ik onthoud het wel’. Ik hoef niet midden in de nacht m’n laptop op te starten of met shampoo nog in m’n haar de douche uit te rennen om een stuk te tikken dat ineens in me opkomt. Als het een goed idee is, borrelt het vanzelf weer een keer omhoog. Nou ja, zo zie je maar weer, ieder brein werkt anders. Maar ik vind het juist heel leuk om te lezen hoe dat bij anderen werkt.

Na het lezen van Schrijven kreng! wil je alleen nog maar schrijven. Verder met je manuscript of ein-de-lijk beginnen met het uitwerken van dat romanidee waar je al jaren mee loopt. Lezen kreng!

5 van de 5 *****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Jelmer Jepsen – De circusvrouw ****

Posted on by
2

circusvrouw

Het was in mei van dit jaar dat Jelmer Jepsen De circusvrouw presenteerde in boekhandel Broese, in mijn eigen stad Utrecht. Jelmer vertelde daar iets over de totstandkoming van zijn tweede roman, die eigenlijk zijn eerste had moeten zijn, zoals hij ook uitlegt in een blog voor Hebban. Hij schreef de eerste versie van De circusvrouw en wilde het opsturen naar een agent, maar hij hoorde van iemand dat het goed was om nog meer materiaal mee te sturen dus hij schreef ook nog even snel een paar pagina’s met iets over zijn moeder. En je raadt het al, die arme Margriet van De circusvrouw werd opzij geschoven want autobiografische romans over de ingewikkelde band met je ouders waren helemaal hip dat seizoen en zo werd niet De circusvrouw maar Vallen als het heet is Jelmers debuut. Maar nu is De circusvrouw er alsnog! 

De circusvrouw is allesbehalve autobiografisch. Margriet Alberda is een gezette vrouw uit het oosten van het land. Jelmer is dat…euh… niet. Hij wilde iets schrijven dat ver van hem af stond en omdat hij het schreef in een periode dat hij niet zo lekker in zijn vel zat, stopte hij er allemaal dingen in waar hij blij van werd, zoals een pannenkoekenhuis, de kermis, het circus en het strand. De sfeer doet daardoor sprookjesachtig aan. Ik hou ervan.

Verder is De circusvrouw geen sprookje, hoor. Het is een verhaal over iemand die zich behoorlijk in de nesten heeft gewerkt. Margriet heeft zichzelf samen met haar zoontje Pim verbannen naar het eiland Elba, waar ze brood en taartjes verkoopt op de markt en keuvelt met haar nieuwe vriendinnen. Ze woont in een groot huis, dat van kermisartiest Bruno Peppino is geweest. Best gek, want nog geen drie maanden eerder woonde ze in een klein dorpje in Nederland, waar ze samen met haar man Hans een pannenkoekenhuis runde. Heel goed ging dat trouwens niet. Het pannenkoekenhuis en het huwelijk stonden op instorten. Door middel van flashbacks krijgt de lezer langzaam maar zeker door hoe het zo is gekomen. Wat is er gebeurd? Hoe belandde ze ineens op Elba? En wat heeft Bruno daar mee te maken?

De flashbacks zitten bijzonder slim in de roman verpakt. Ze halen je niet uit het verhaal. Want je wilt weten hoe het in het verleden verder gaat, maar je wilt ook weten wat er nu allemaal op Elba gebeurt, waar de waarheid Margriet in lijkt te halen en haar web van leugens onhoudbaar wordt.

Margriet is echt een geweldig personage. Ik vind haar zo leuk! En ik moest echt zo vaak hardop lachen. De gebeurtenissen in het boek en de beslissingen die Margriet maakt zijn soms bizar, maar nergens ongeloofwaardig. Ze heeft 36 jaar lang gedaan wat iedereen van haar verwachtte en ze is er klaar mee. Good for you, meid :-).

De circusvrouw is een tragische komedie en komische tragedie met mooie zinnen, eigenzinnige personages en een goed verhaal. Ik zou ‘m gewoon lezen als ik jou was.

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Martine de Jong – De mannen van Raan ****

Posted on by
Reply

mannenvanraan

Ik koop best vaak boeken van mensen die ik ‘van internet’ ken, om het zo maar even te zeggen. Omdat ik ze volg op Twitter en hun blog lees. Niet zo gek, want omdat ik ze niet in het echt ken, ken ik alleen hun geschreven woorden en blijkbaar volg ik ze omdat die geschreven woorden mij aanstaan dus als er dan een boek geschreven wordt, ga ik er voor het gemak maar vanuit dat ik dat ook leuk zal vinden. Zo kocht ik ook De mannen van Raan van Martine de Jong, a.k.a. 10e. Van Recensiekoning en 10e.nl en zo. En dat was een tof boek.

(Fun fact, dat verder niets met deze recensie te maken heeft: ik had op Martines plog een keer gezien dat ze aan haar roman werkte in een huisje op Vlieland. En toen dacht ik: o nee. O nee o nee. Ze schrijft een boek dat zich op Vlieland afspeelt. Ik wist het zeker. En dan zou iedereen over mijn nieuwe roman denken: ‘doet zij ook ineens een Vlielandroman. Tssk’.  Ik hield de site van Podium angstvallig in de gaten en vreesde het moment dat ik zou lezen dat plogger Martine de Jong in 2015 kwam met ‘wadlit van de bovenste plank’. Maar fjiiiieuw, ik zag weer eens spoken. Er komt maar twee keer kort een Waddeneiland in voor. Terug naar de recensie).

Ik vind het altijd zo knap als mensen een heel boek kunnen schrijven waarin niet per se heel veel gebeurt. Ik schrijf zelf heel erg ‘plot driven’ en denk constant ‘kom op, actie, er moet weer iets gebeuren’, terwijl ik weet dat ik de rust moet nemen om iemand gewoon een keer een paar pagina’s te laten nadenken over zijn jeugd of zo. Ik ben altijd bang dat mensen zich vervelen als er niet constant actie is in een boek. En ja, ik schrijf in een compleet ander genre, waar ook veel meer móét gebeuren, maar toch… ik lees de laatste tijd veel Nederlandse boeken die geschreven zijn in de eerste persoon, waar mensen heel veel denken en dat het dan niet saai wordt. Ik vind het een kunst.

En het is Martine de Jong heel goed gelukt. Want gebeurt er heel veel in De mannen van Raan? Nee. Is dat storend? Totaal niet. De mannen van Raan gaat over de relatie tussen Per en Raan. Per is de hoofdpersoon en hij blikt terug op zijn roerige tijd met Raan. Raan heeft niet alleen een aparte naam, het is ook een apart geval. Ze laat soms dagenlang niets van zich horen en Per vermoedt dat ze iemand anders heeft. Hij is programmeur en hij denkt op een gegeven moment: als ik alles noteer en er een algoritme op los laat, kom ik er vast wel achter wie de andere man in het leven van Raan is. En dat lukt hem uiteindelijk ook. Per zelf is ook de makkelijkste niet, trouwens. Het is knap gedaan dat je dat als lezer wel doorhebt, maar dat Per zich daar zelf niet heel erg van bewust lijkt. Er is iets met hem, waar je je vinger net niet helemaal op kunt leggen. Het boek opent zelfs met een herinnering waarvan je denkt: huh, wat is er dan gebeurd? En dat is goed, want daardoor zet Martine de lezer op scherp. Ik vertrouwde in ieder geval niet blind op het relaas van Per en ik dacht zelfs nadat ik het boek uit had nog: ja, dat is jóúw versie van het verhaal, Per. Geen idee of dat de bedoeling was van Martine, hoor. Maar dat effect had het wel op mij.

Ik heb genoten van de prachtige woorden en zinnen en de manier waarop de roman in elkaar zit. Het is echt alsof je met Per in de kroeg zit en hij zegt: ik wil je een verhaal vertellen. Het gaat over een meisje dat Raan heet. En dat je vervolgens drie uur lang aan zijn lippen hangt, omdat hij het zo mooi vertelt en je zo graag wilt weten hoe het afloopt.

Ik vond De mannen van Raan een mooi, bijzonder verhaal dat tot de laatste bladzijde bleef boeien. De Recensiekoningin en de Plogmother is ook gewoon een supergoede romanschrijver.

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | The Maze Runner *****

Posted on by
Reply

 

2014-The-Maze-Runner-Movie-HD-Wallpaper

Na The Hunger Games viel ik in een gat. Ik vond het zo ontzettend goed en ik wilde heel graag weer zo’n spannende serie lezen. Ik begon aan Vrees me, deel 1 van de Juliette-trilogie van Tahereh Mafi, maar het stond me tegen. Ik strandde ergens halverwege het eerste boek, omdat ik het meisjesgehalte te hoog vond. Het was iets te veel: ‘Degene die mij gevangen houdt is heel gemeen maar ook zo knap en gespierd. En oe, die ene jongen die eerst lief was maar toen ook gemeen bleek is ook al zo knap. De wereld vergaat en dat is heel erg en zo maar ik kan niet kiezen tussen die twee jongens omg.’

Wat een verademing was The Maze Runner, want het is geschreven door een man en er zijn alleen jongens, jee! Ja, later komen er wel wat meisjes in voor, maar het gedweep met verliefdheden overstemt het geheel niet. Hoofdpersoon Thomas maakt zich vooral zorgen over zichzelf en de verknipte wereld waarin hij is beland. Verfrissend. 

alleen maar jongens, jee!

alleen maar jongens, jee!

En dan het boek. Zo spannend! Vanaf de eerste regel van het eerste hoofdstuk denk je al: whaaa wat is hier gebeurd? Hoe kan dit? Het is een heel tof bedacht verhaal over een groep jongens die vastzit in een labyrint. Hun geheugen is gewist, dus ze weten niet hoe ze daar zijn beland en het lukt ze niet om eruit te komen. Ik heb boek 1, The Maze Runner, in één ruk uitgelezen. Deel 2, The Scorch Trials, vond ik ook heel goed. Ik zit nu ergens halverwege deel 3, The Death Cure en je hebt ook nog The Kill Order, dat volgens mij een prequel is.

Ik vind The Maze Runner van hetzelfde niveau als The Hunger Games. Nagelbijtend spannend en goed bedacht. Ik lees niet veel van dit soort (tiener)series (ja ik vertaalde er een paar dus die heb ik natuurlijk ook gelezen) maar af en toe heb ik daar zin in en deze serie is geweldig.

Ik kocht ‘m voor op m’n e-reader. Een 4-boeken-in-1 versie met een mislukte (want: te kleine), lelijke voorkant, want dat was de goedkoopste. Je had ook nog een duurdere met de filmvoorkant, maar de inhoud is hetzelfde en wat maakt het bij een e-boek nou uit hoe het eruit ziet? Even goed zoeken dus. Volgens mij vond ik deze op de website van Kobo.

maze runner

Ik heb de serie nu bijna uit. Ik vind het nu al jammer. Ik hoor goede verhalen over Divergent dus ik denk dat dat mijn volgende spannende-dystopie-eindevandewereld-tienersreddenalles-serie wordt. 

Ik vind The Maze Runner in dit genre tot de absolute top behoren, dus hij krijgt de maximale score van mij.

5 van de 5 *****

 

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Nick Hornby – Funny girl ****

Posted on by
2

Nick Hornby ken je misschien wel van High Fidelity en About a boy. En dat is alweer twintig jaar geleden OMG. Ik vond die romans en films fantastisch. Ik heb ook How to be good en A long way down in mijn kast staan, waarvan ik de eerste niet zo goed vond en de tweede geloof ik wel, maar het is alweer even geleden. Hij schrijft niet in een heel hoog tempo, die Hornby.

Toen mijn vriendin Roos vertelde dat ze de nieuwe Nick Hornby aan het vertalen was en dat het echt een heel leuk boek was, kwam-ie bovenaan mijn verlanglijstje te staan. Ik heb hem gelijk gekocht! In het Nederlands, want Roos is een topvertaler. Roos van de Wardt vertaalde het overigens samen met Lisa de Groot en ze hebben het heel goed gedaan. Ik had geen moment door dat ik een vertaling aan het lezen was en zo hoort het.

Funny girl speelt zich af in de turbulente jaren zestig in Londen. In de ‘golden age of television’. Steeds meer Britten hadden een tv en er waren maar twee zenders, dus als je een topshow te pakken had, dan keek het hele volk naar je. We volgen Barbara, een jong en aantrekkelijk meisje uit Blackpool. Ze wint daar een missverkiezing maar Blackpool is te klein voor haar. Ze wil de Britse Lucille Ball worden dus ze vertrekt naar Londen. Hornby zet echt een fantastisch Mad Men-achtig sfeertje neer. Hoe tof was Londen in de sixties? Barbara krijgt een hoofdrol in een nieuwe comedyshow Barbara (and Jim) en verandert haar naam in Sophie Straw. We volgen ook de levens van schrijvers Bill en Tony (allebei homo, niet makkelijk in de sixties) en van regisseur Dennis (ongelukkig getrouwd). Terwijl de tv-show steeds populairder wordt gebeurt er ook een hoop in de levens van de hoofdpersonen.

funny girl

Ik vond het heel vermakelijk om te lezen hoe veel kritiek er in iedere generatie is op populaire (jongeren)cultuur en hoe de zenderbazen van de BBC de hele afdeling ‘licht amusement’ het liefst zien verdwijnen. En hoe beroemdheden in de sixties nog echt beroemd waren. Niet op de reality-tv-manier, maar op de glamourmanier, met uitnodigingen om bij de premier op de thee te komen enzo. De sfeer is ook echt wat mij het meest aanspreekt in Funny girl. Ik vind het een lieve, ontroerende, grappige roman, mede door de voor Hornby kenmerkende scherpe, snelle dialogen. Het kabbelt lekker voort zonder ergens saai of langdradig te worden.

Funny girl dompelt je onder in de heerlijke wereld van Londen in de sixties. Een roman om helemaal in te verdwijnen op een regenachtige herfstdag. Of op het strand. Of op skivakantie. Whenever, eigenlijk. Aanrader!

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

 

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Het meisje in de trein ***

Posted on by
Reply

girlonthetrain

Toen ik een treinreis van ruim drie uur voor de boeg had, zette ik de thriller The Girl on the Train (Het meisje in de trein) op mijn e-reader. Leek me toepasselijk.

Ik las op de site van Boekblad dat door het succes van Het meisje in de trein er een ander boek ook ineens weer succes had, namelijk Het meisje uit de trein, een roman uit 2011 over een overlevende van de Holocaust. Ik vind het zo grappig dat dat kan gebeuren. Dat moet door de online verkoop gekomen zijn. In de winkel grijp je niet zo snel verkeerd want de populaire thriller van Paula Hawkins ligt prominent op alle tafels. Maar ik kan me zo voorstellen dat mensen op vakantie gaan en dat iemand dan tegen zijn/haar partner zegt: ‘Bestel jij nog even wat boeken voor mij voordat we naar de camping gaan. Meisje van de trein, daar hoor ik goede verhalen over.’ En dat iemand dan in het zoekscherm van bol.com ‘meisje trein’ invult en denkt: ach, het zal wel.

Ik overweeg mijn nieuwe roman Het meisje op de trein te noemen.

Terug naar het boek. Ik vond het een zeer vermakelijke thriller. Het moest even op gang komen, maar toen ik er eenmaal in zat las het lekker door (*treinmetaforen over diesels en stoomtreinen vermijdt*). Ik vind het verhaal heel goed bedacht. Het gaat over een iemand die iedere dag dezelfde trein neemt. Deze trein staat altijd even stil op een plek waar de wissels stroef lopen (kan ProRail hier even naar kijken? Onacceptabel) en dat is net op een stukje waar je zo bij mensen naar binnen kunt kijken. Rachel, de hoofdpersoon, krijgt daardoor twee keer per dag een kijkje in het leven van een hip stel. Totdat ze op een dag iets ziet wat ze niet had moeten zien… Maar ja, wat doe je dan. De politie bellen? (Ja hoi, ik gluur altijd naar binnen bij die mensen en ik zag iets raars).

Ik las in een paar recensies dat mensen de hoofdpersonen onsympathiek vonden. Daar had ik me helemaal niet aan gestoord maar toen ik dat achteraf las dacht ik: ze hebben een punt. Maar toch had ik het te doen met Rachel en Megan en snapte ik ook wel hoe ze zo geworden waren. Het stoorde mij in ieder geval niet.

Ik vond het echt zo’n boek waarin je blijft lezen. In het begin wilde ik heel graag weten wat er in hemelsnaam ging gebeuren (wat gaat ze zien vanuit de trein?!) en later móést ik weten hoe het afliep. Is het de meest spectaculaire geweldige thriller die ik ooit heb gelezen? Nee. Maar ik vind het wel een goede thriller. Het doet precies wat een thriller moet doen. En ik vind het idee van het ritme van de trein goed bedacht. Bijna alles in het verhaal is ‘ochtend’ of ‘avond’, omdat dat de tijden zijn van de drukke forenzentrein waar Rachel altijd in zit.

Conclusie: aanrader! Echt een boek voor als de kilometers spoor onder je door trekken. (Best een rare tekst, nu ik het zo typ. Het is niet je sterkste, Guus).

3,5 van de 5 ***

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Ben Elton – Time and Time again *****

Posted on by
Reply

benelton

Ben Elton is misschien wel mijn favoriete schrijver. Je kunt zijn boeken indelen in twee categorieën. Hij schrijft satirische boeken over actuele thema’s  en hij schrijft historische boeken. De satirische boeken zijn niet per se van hetzelfde genre. Soms is het een romantische comedy, zoals Inconceivable (Vruchteloos, verfilmd als Maybe baby) over een stel dat een kind wil. Soms een razendspannende whodunnit, zoals Dead famous (Hartstikke beroemd), over een Big Brother huis waar een moord gepleegd wordt (maar hoe dan? er zijn overal camera’s!). Verder heb je onder andere nog Popcorn (over een Quentin Tarantino-achtige filmregisseur die te maken krijgt met twee fans die zijn films wel heel letterlijk nadoen), High Society (over drugs, met een Robbie Williams-achtig type in een afkickkliniek), Chart Throb (over Idols, X-factor en dat soort shows en hoe er van tevoren al bekend is wie er gaat winnen) en Blind faith (social media ‘gone wrong’, speelt zich af in de toekomst, The Circle jaren voordat The Circle er was). Zijn historische boeken ken ik niet allemaal, maar die wil ik zeker nog lezen. Ze gaan voornamelijk over de eerste wereldoorlog.

Hardop lachen

Wat zijn boeken allemaal gemeen hebben: het zijn pageturners en ze zijn ontzettend goed geschreven. Je móét verder lezen. En soms zijn ze spannend omdat er een moord moet worden opgelost en soms gewoon omdat je wilt weten hoe het verder gaat met de hoofdpersonen. En altijd zijn ze hardop-lachen-grappig (de historische romans hebben dat iets minder).

beneltonbooks

 

We love hokjes

Dit is voor Ben Elton (die verder ook tv-series en musicals schrijft, zoals Black Adder en We will rock you) gelijk het grote probleem voor de Nederlandse markt. Hij past niet in een hokje. En we houden hier zo van hokjes! Want wat schrijft hij nou? Thrillers? Komische ladlit? Satirische dystopia? Hartverscheurende romans over de oorlog? Ik weet zeker dat dit de reden is dat hij niet meer wordt vertaald de laatste jaren. Doodzonde. (Of ik moet het helemaal mis hebben, maar uitgeverij Bzztoh bestaat niet meer en ik kan online nergens vinden dat zijn laatste paar boeken in het Nederlands zijn uitgekomen).

Pageturner

Ik zag Time and Time Again bij de Broese in Utrecht staan en ik heb hem gelijk gekocht. En o mijn god dit is een van zijn beste boeken ooit. Eigenlijk schrijft Elton hier weer een historische roman, maar dit keer met alle humor en absurditeit die hij in zijn andere romans gebruikt. Dan ga ik nu proberen uit te leggen waar het over gaat. Oké. Komt-ie.

Het is 2024 en Hugh Stanton komt er samen met zijn voormalige professor van de universiteit van Cambridge achter dat Isaac Newton (ja, die natuurkundige die al die dingen ontdekte) een wel heel speciaal cadeau heeft achtergelaten op de universiteit, dat pas in 2024 opengemaakt mag worden. Newton heeft ontdekt dat er in 2025 een soort loophole komt in de tijd waardoor iemand terugkan naar één moment in de geschiedenis en alles kan resetten. Er wordt besloten dat Hugh teruggaat naar 1914. Als de moord op Franz Ferdinand (niet de band!), waarmee de Eerste Wereldoorlog begon, voorkomen zou kunnen worden, dan zou Europa een heleboel ellende bespaard blijven. Dus Hugh gaat het proberen. Achterlijk idee natuurlijk, maar die Newton was ook de gekste niet.

Het klinkt nogal ongeloofwaardig, maar echt, ik zat er vanaf het begin helemaal in. Het is zó spannend. En weer een ongelooflijke pageturner. Aanrader!

5 van de 5 *****

klik hier voor oudere blogs met boekentips 

Uitgelezen: Blijven ademhalen

Posted on by
Reply

9200000036079028

Een paar jaar geleden sprak ik met een uitgever af om in korte tijd 3 boeken te schrijven. Ik had dit absurde plan niet kunnen uitvoeren zonder mijn geweldige redacteur Hedi. Ik had geen idee wat ik aan het doen was dus in het begin wilde ik heel vaak afspreken. Als ik dan met knikkende knieën bij de uitgeverij naar binnen stapte (altijd bang dat er iemand zou zeggen: ‘jij hebt inderdaad geen idee wat je aan het doen bent’) zei Hedi meestal zoiets als: ‘Je had helemaal niet hoeven komen. Het is gewoon goed!’ Ze was altijd kalm, zei precies de juiste dingen en kwam met briljante oplossingen als het even niet zo lekker liep met de Barista!-serie. Ik deed op dat moment een mindfulnesscursus waar ik heel veel aan had (en heb) en Hedi deed aan yoga, dronk Yogi-thee en kokoswater en had een enorme ‘het is zoals het is’ en ‘het komt allemaal goed’-vibe dus daardoor was ik nóg blijer met haar.

Toen ze een jaar later, net na het afronden van mijn derde boek, wegging bij de uitgeverij vond ik dat meer dan jammer. Een boek schrijven, vooral je eerste, is iets heel persoonlijks en ik had het echt samen met haar gedaan. Ik dacht ook: ik kan dit niet zonder haar. En ik weet dat Hedi de eerste is om te zeggen: onzin, je hebt het allemaal zelf gedaan. Maar toch voelde dit zo. Gelukkig heb ik nu weer een fantastische redacteur dus dat komt helemaal goed, maar tijdens het schrijven denk ik nog vaak: wat zou Hedi zeggen?

Een tijdje terug ging ik naar Den Haag voor Hedi’s boekpresentatie want we zijn nu collega-auteurs! Hoe tof is dat? Blijven ademhalen is Hedi’s persoonlijke verhaal waarin ze vertelt wat yoga haar leerde over liefde, verdriet en het leven. Want wat ik niet wist en wat mij enorm verbaasde, is dat deze kalme, lieve, Yogi-tea-drinkende vrouw die niet zo van feestjes hield en liever een yogalesje deed, niet altijd zo was. Dat er een periode was waarin ze te veel dronk en at en zichzelf kwijt was geraakt. In Blijven ademhalen vertelt ze openhartig over haar leven. Ze legt alles op tafel en is supereerlijk. Ze vertelt over haar moeder, die een paar jaar geleden overleed, over haar wankelende huwelijk en over al haar onzekerheden. Op een moment dat ze diepongelukkig was, besloot ze om een yogales te nemen. En dat veranderde alles.

Bij de boekpresentatie vertelde Hedi dat ze eerst van plan was om alleen een boek over de levenslessen van yoga te schrijven, maar dat ze al snel doorhad dat dat belerend en arrogant zou overkomen. Als ze dit wilde doen, moest het haar eigen verhaal zijn. Ik vind dat heel dapper en ik denk dat dat de kracht is van het boek. Ze schrijft over de lessen die ze leerde op de yogamat (zoals ‘het is maar angst’, ‘verander van gedachten’, ‘je hebt alles al’) en hoe ze die daarna toepaste in haar eigen leven. En nee, dat ging niet gelijk altijd goed. Daar is ze ook eerlijk over.

Blijven ademhalen is alles behalve zweverig. Hedi was (en is) geen zweefteef die alleen maar over chakra’s en bomen omhelzen kan praten. Ook heeft ze er heel lang over gedaan om bij haar tenen te kunnen (heel fijn om te lezen). Ik denk dat het een aanrader is voor mensen die ‘iets’ met yoga of mindfulness hebben. Maar als je van inspirerende verhalen houdt, die écht zijn en die je laten lachen en huilen (met als bonus de ene na de andere eyeopener) is Blijven ademhalen ook jouw boek. Hedi heeft een grappig, nuchter, eerlijk, ontroerend boek geschreven over een roerige tijd in haar leven en ik heb van iedere pagina genoten. En niet alleen omdat ik haar ken.

Ik werd tijdens het lezen herinnerd aan wat meditatie en mindfulness voor mij betekent en ik heb yoga weer opgepakt. En als ik dan weer eens gefrustreerd raak omdat mijn houterige lijf iets niet kan, denk ik: wat zou Hedi zeggen? En dan lach ik, want ik weet het antwoord al. Blijven ademhalen.

Uitgelezen: Nederlandse boeken!

Posted on by
1

Op zoek naar een last-minute kerstcadeautje? Geef eens een Nederlands boek! Voor ieder wat wils: van chicklit tot serieuze shizzle. Lees snel verder welke Nederlandse boeken ik in 2014 las. (Niet alleen maar boeken úít 2014, maar wel allemaal van de afgelopen jaren).

Chicklit

Chantal van Gastel – Zoek het maar uit

unknown

Deze had ik al een eeuw op mijn e-reader staan, maar heb ik nu eindelijk gelezen en o mijn god, wat een mooi boek! Dit is stiekem gewoon een boek dat ik zelf ooit hoop te schrijven. Niet dit boek dan, natuurlijk. Maar een boek dat net zo mooi en lief en hartverwarmend is. Én een pageturner. Dat ook nog. Het gaat over Ella en Dex, die samen zijn opgegroeid en elkaar nu weer tegenkomen. En erdoorheen geweven zit het verhaal van Ella’s oma, die zelf als kind in de Tweede Wereldoorlog ook een bijzondere vriendschap had met een jongen, net als Ella met Dex. Heel knap gedaan. Je leeft zo mee met de hoofdpersonen en had ik al gezegd dat het heel mooi is? Ik kan het niet anders omschrijven. Ik moest huilen en lachen. Als je denkt dat chicklit altijd over oppervlakkige shoppende make-uppende Bridget Jones-achtige typejes gaat: think again. Zoek het maar uit is gewoon een supergoede roman. Voor iedereen.

Lisette Jonkman – Verslingerd

534f2ec447c737.30389366

Verslingerd is het vervolg op Verkikkerd. We volgen modepopje Lucy die in een studentenhuis vol gamende Star Trek (Wars??)-nerds terecht komt en ontdekt dat nerds eigenlijk superlief zijn en ook gewoon mensen en zo. Verkikkerd was hilarisch én hartverwarmend, Verslingerd is nog beter. Met nog meer diepgang en humor. Het verhaal zit in beide boeken heel goed in elkaar en je gaat zo houden van alle lieve personages! En Lisette schrijft gewoon echt grappig. Die omschrijvingen, echt, hoe kóm je erop… De boekpresentatie van Verslingerd was op de campus in Enschede waar het boek zich afspeelt en dat was heel tof. Lisette heeft de campus zo goed omschreven in de boeken. Ik vind het ook leuk om over studenten te lezen, ook al ligt die tijd achter me. Het blijft een hilarische subcultuur, helemaal in Enschede, waar ze een campus hebben. Als je keihard wilt lachen en ook af en toe een traantje weg wilt pinken, zijn Verkikkerd en Verslingerd jouw ding. (Non-fictie-tip: Lisette heeft net het boek Schrijven, kreng! uitgebracht, vol schrijftips. Staat op mijn verlanglijstje).

Gillian King – Zwart-wit

9200000021970911

Wow, wat is dit een bijzondere chicklit! Zwart-wit begint met een toevallig auto-ongelukje dat meerdere personen bij elkaar brengt. Het boek zit dan ook heel slim in elkaar. Meerdere perspectieven én hoofdpersonages die door toeval bij elkaar gebracht worden en het werkt! Gillian King heeft een hele fijne schrijfstijl. Het leest gewoon heel lekker. Bij iedere treinreis / verloren uurtje, dacht ik: jee, ik mag weer verder in het boek! Zo’n boek dus. Aanrader!

Spannend

Olga Hoekstra – Dodenweg

Dodenweg-400

Olga Hoekstra won met Dodenweg de Coffee Company Book Award en daarmee een contract bij Xander Uitgevers. Ja, dat is mijn cluppie (jee Team X!) en wat onwijs tof dat ik nu bij dezelfde uitgever zit als deze ongelooflijk getalenteerde thrillerauteur. Wat. Een. Pageturner. Ik heb ‘m nog niet uit, ik ben nu iets over de helft en het is zo spannend! Een serie dodelijke auto-ongelukken op dezelfde weg, blijkt ineens geen toeval. Rechercheur Thomas DeLohr zoekt het uit, journalist Fleur helpt ongevraagd een handje. Heel, heel spannend. De fictieve plaatsen Saksenburcht en Hoogterp komen ook heel goed tot leven. Het is een serie, dus er komen nog meer boeken over Saksenburcht en omstreken. Jee!

Out-of-the-box

Michiel Kamphuis – Smoske, de neushoorn die er geen zin in had

9913963397154508

Ik kreeg dit boek opgestuurd en ik moet zeggen: het omslag sprak me gelijk aan. Toen ik begon met lezen, werd het mij echter niet helemaal duidelijk wat ik nou aan het lezen was. Een roman? Een waargebeurd verhaal over ANWB-anekdotes? Ik denk dat Michiel Kamphuis iets duidelijker een richting had kunnen kiezen en misschien iets minder ANWB-details in het boek had kunnen verwerken, maar het is wel een bijzonder en absurd verhaal over een ontsnapte neushoorn. En twee euro van ieder verkocht boek gaat naar het WNF!

Historisch

Michelle Visser – Opstand

9200000022070837

Dat Nederland en België ooit één land waren, weten de meeste mensen wel. Dat dit in 1830 leidde tot een heftig conflict, waarbij flink gevochten werd en mensen omkwamen, wist ik niet. In Opstand lees je over twee zussen die opgroeien in Utrecht (heel leuk om over het Utrecht van toen te lezen!). Een van de zussen trouwt met een man uit Brussel en verhuist. Je leest daardoor wat er in Utrecht en wat er in Antwerpen en Brussel gebeurt. Ik moest er even inkomen, maar toen het verhaal eenmaal op gang kwam, werd het steeds boeiender. Echt zo’n boek waar ik af en toe nog even aan terugdenk, omdat het heel bijzonder is om te lezen over je eigen omgeving, maar dan bijna 200 jaar geleden. Opstand gaat over familiebanden, liefde en loyaliteit, met als achtergrond een historische gebeurtenis waar volgens mij waar weinig mensen iets van weten. Heel mooi en een aanrader voor fans van historische romans.

Serieus goede shizzle

(Hier stond eerst het kopje ‘literair’)

Michiel Stroink – Of ik gek ben

10783_4f0d6a86c9bbd_10783

Het was het jaar 2000 en ik zat met Michiel in het eerste jaar van de School voor Journalistiek. Ik trok voornamelijk op met een groepje van vier of vijf mensen, waar Michiel ook bij zat. Het was heel veel feesten en heel, heel hard lachen. Want Michiel is echt heel grappig. En de rest van het groepje ook trouwens, ik vond ons allemaal hilarisch, maar misschien is dat een vervormde herinnering. Ik herinner me ook dat we een keer naar Amsterdam gingen omdat (Brabantse) Michiel nog nooit in een tram had gezeten en een keer met de tram wilde. True story. Anyway, we zijn elkaar een beetje uit het oog verloren allemaal, zoals dat gaat, we hebben journalistiek allebei niet afgemaakt, en toen zag ik ineens dit boek. Hij lag al een tijdje op de stapel ‘boeken van mensen die ik ken’. Een stapel die niet heel snel slonk, want telkens als ik ergens in begon dacht ik ‘damn it, ik wil ook een boek in de winkel!’ en legde ik het boek weer terug. Eén grote frustratie én motivatie, die stapel. O ja, over het boek. Fucking briljant. Gast zit in tbs-kliniek en heeft geen idee waarom. Over het absurde leven in zo’n kliniek. En het absurde leven buiten de kliniek. Frank Lammers wil ‘m verfilmen. Hij zamelt geld in met crowdfunding (en met Jumboreclames).

Esther Gerritsen – Dorst

Schaal-dorst

Zo’n boek waarvan ik niet heel goed kan uitleggen waar-ie over gaat, want het gaat niet echt om het verhaal. Het is gewoon heel, heel goed geschreven. Ja, het gaat ook over de relatie tussen een dochter en haar zieke moeder, maar misschien denk je dan ‘mwah, lijkt me niets’. Maar serieus: lees het. Grappig, raak, heel goed. Je krijgt geen spijt. Je hebt ‘m helaas ook zo uit. (O, moest ik nog maar ‘lezen voor de lijst’, dan was dit echt een goeie geweest).

Murat Isik – Verloren grond

Isik-Verloren-grond-189x300

Over een jongen die opgroeit in Oost-Turkije in de jaren zestig, gedeeltelijk gebaseerd op de familiegeschiedenis van Murat Isik. Een onwijs mooie, meeslepende omschrijving van de omgeving en de cultuur, door de ogen van een jonge jongen, die niet snapt welke sociale, economische en culturele veranderingen zijn land ondergaat. Heel knap om zo’n sfeer neer te zetten en het echt boeiend te houden. Een prachtige coming-of-age én cultuurhistorische roman ineen. Een dikke pil die niet saai is. Zie je niet vaak in Nederland.