Tag Archives: boeken

Achter de schermen bij Zand erover | Deel 6 | Chicklitfeelgoodliefdesfictie (over hokjes en genresloeries)

Posted on by
2
Amen

 

Ik kende ooit iemand die bij het Jeugdjournaal werkte en die serieus wel eens de vraag kreeg na hoe veel jaar Jeugdjournaal je bij het ‘echte’ journaal mocht werken. Alsof het een beter is dan het ander. Ik krijg wel eens de vraag wanneer ik nu een ‘echte’ roman ga schrijven. Ik vind dat vreemd.

Wat ik schrijf is wat ik schrijf. Dat gaat helemaal vanzelf. Ik denk niet: zo, nu ga ik eens even een feelgoodroman schrijven, gericht op vrouwen tussen de 19 en 58 met een modaal inkomen, wonend in een middelgrote Nederlandse stad, met 1.3 kinderen en een voorliefde voor chocola en paprikachips. Ik wil gewoon een verhaal vertellen. Dat verhaal gaat toevallig over een (jonge) vrouw en over de liefde (gaat niet alles altijd over de liefde uiteindelijk?). Omdat er niemand wordt vermoord en er geen aliens of vampiers in voorkomen, is het geen thriller, sci-fi of fantasy. Mijn stijl is luchtig. To the point. Ik probeer soms grappig te zijn (of dat lukt is weer een ander verhaal). Zoals collega-feelgood-chicklit-liefdesroman-schrijfster Lisette Jonkman het zegt: ik schrijf humeurvoer, geen hersenvoer. Zo zie ik het ook. Al staan er heus dingen in waar je over na kan denken.

Schermafbeelding 2016-01-06 om 13.08.21

En ik weet hoe het werkt. De boekhandel moet weten op welke plank het moet. Dat wordt bij mij het feelgood/chicklitplankje. En daar ben ik vet trots op.

Meer dan in andere landen, is er in Nederland een onderscheid tussen Literatuur met een hoofdletter L en ‘de rest’. Dat merkte ik voor het eerst tijdens mijn studie (Engelse literatuur met een master Westerse literatuur en cultuur). Ik schreef mijn scriptie over chicklit (niet wetende dat ik zelf ooit chicklit zou gaan schrijven!) dus ik weet precies hoe dit ergens halverwege de jaren negentig is ontstaan. Een compleet nieuw genre? Een nieuwe manier van schrijven? Niet echt. Een nieuw marketingdingetje? Yep. Dat vooral. Als je in Engeland de vraag stelt: is dit boek ‘literature’? of vertelt dat er bij vertalers een onderscheid bestaat tussen algemeen boekvertalers en literair boekvertalers, dan kijken ze je raar aan. Het onderscheid is er heus wel daar. Sophie Kinsella en Jill Mansell maken ook daar geen kans op prestigieuze literatuurprijzen. Maar ‘genrefictie’ wordt daar veel meer geaccepteerd en ook niet zo snel als minderwaardig gezien.

Want zo zie ik het ook niet. Ik zie eigenlijk alleen maar voordelen aan het feit dat ik binnen het genre feelgood val. Het is een stuk meer afgebakend, als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn roman verdrinkt niet in het enorme aanbod fictie en binnen het genre feelgood/chicklit/liefdesroman (kies zelf maar wat je de leukste naam vindt) kun je gemakkelijker ‘een bekende naam’ worden. Er zijn geen duizenden Nederlandse feelgoodauteurs. Ik heb de meesten wel eens ontmoet. (Ze zijn stuk voor stuk superleuk, dat ook nog eens).

Nadelen zijn er ook. ‘Ik hou niet van chicklit’ hoor ik vaak. Op die momenten vind ik het wel weer stom dat er een label op geplakt moet worden. ‘Maar… maar… ik heb gewoon een roman geschreven over iemand op Vlieland en geprobeerd dat zo te doen dat je telkens wilt weten hoe het verdergaat. Het gaat niet over shoppende leeghoofden die de hele dag Starbucks drinken en met hun vriendinnen kletsen over “de zoektocht naar de ware”!’ wil ik dan zeggen. Maar ik zeg het nooit. Als je doorvraagt, blijkt meestal dat diegene nog nooit een Nederlandse chicklit heeft gelezen, maar dat het oordeel gebaseerd is op films. Vreemd… 

In de boekhandel is het ook een voordeel én een nadeel. Want als de feelgoodplank al superklein is vergeleken met de rest van de winkel, is de kans dat mijn boeken er op belanden helaas ook niet zo groot.

Zelf ben ik een enorme genresloerie. Geloof het of niet, maar ik lees het liefst ‘goede’ boeken. In wat voor genre dan ook.

Schermafbeelding 2016-01-06 om 12.58.29

Al met al, vind ik nog steeds dat ik zelf gewoon ‘fictie’ schrijf en hoeft het van mij niet per se in een hokje. Blijkbaar werkt mijn schrijversbrein op dit moment zo dat er feelgood uitkomt, dit zou in de toekomst gemakkelijk kunnen veranderen. Maar aan de andere kant, snap ik dat de hokjes er zijn en is mijn hokje toevallig het tofste en gezelligste hokje dat er is. Ik ben dus een trotse feelgoodauteur, die blijft hopen dat mensen hun hokjesvoorkeuren los durven laten. Iedereen genresloerie!

Zand erover is nu verkrijgbaar. 

De screenshots van de tweets komen van auteur Matt Haig, die van alles en nog wat maar bovenal gewoon heel goed schrijft . 

Achter de schermen bij Zand erover | Deel 5 | Hij is er!! (Over hoe dat gaat en hoe ik me dan voel)

Posted on by
3

Zand erover is er. Het boek waar ik langer dan een jaar aan gewerkt heb, is nu eindelijk verkrijgbaar. Het was alweer even geleden dat ik ‘m voor de laatste keer doorlas. Nadat mijn werk erop zit, moeten er nog wat dingen gebeuren. Een redacteur, persklaarmaker, zetter, vormgever, corrector en drukker gaan ermee aan de slag. Tussendoor krijg ik het dan af en toe nog terug en geef ik mijn akkoord of verbaas ik me over de foutjes die er blijkbaar nog in zaten. En dan gaat-ie naar de drukker.

Schermafbeelding 2016-01-24 om 11.54.11

Op het moment dat dat gebeurt valt er een last van mijn schouders. Het duurt twee of drie weken bij de drukker. Ik vraag me altijd af waarom, want er moet toch gewoon iemand op ‘print’ drukken en that’s it? Maar ik denk dat ik in een lange wachtrij kom en dat ik pas vijftien dagen later aan de beurt ben of zo.

Afgelopen donderdag had ik ‘m in mijn handen. Een echt boek, met een kaft, een voorkant en een achterkant en pagina’s vol woorden die ik allemaal heb bedacht. Wat zo lang een Word-bestand op mijn computer was – eerst vlielandroman.doc en daarna zanderover.doc en zanderoverdef.doc –  is ineens iets wat ik kan vasthouden. Dat is zo gek en zo geweldig.

zand

Aan de ene kant voelt het alsof het klaar is. Ik heb mijn best gedaan, het resultaat ziet er fantastisch uit en nu ga ik door. Euh… nee dus. Nu begint er een andere fase van het hele proces.

Ik schrijf omdat ik dat het liefste doe. Maar ik schrijf ook om gelezen te worden. Ik wil iets overbrengen en achterlaten. Ik wil mensen vermaken en raken. Het idee dat er op dit moment mensen zijn die mijn boek lezen, vind ik fantastisch en verschrikkelijk eng. Het blijft een vreemde paradox. Maar ook weer niet. Veel dingen in het leven die fantastisch zijn, zijn tegelijkertijd heel eng.

Gisteren sloeg ik mijn boek open. De perfectionist in mij ziet gelijk dingen die anders moeten. Ik had het een maand moeten laten liggen. Ik had wél meelezers moeten inschakelen. Ik had dit eruit moeten laten, ik had dat erin moeten laten. Kortom: ik zie het niet meer en ik zie te veel. Ik moet ophouden met kijken, loslaten, genieten van het feit dat m’n boek er is en gewoon kijken hoe het gaat. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan uiteraard, maar ik ga mijn best doen : ).

Zand erover is nu verkrijgbaar. Bij de boekhandels die ‘m hebben ingekocht (ik heb geen idee welke dat zijn, ik heb ‘m zelf nog niet in het wild gespot, laat me vooral weten als je ‘m ergens ziet!) en natuurlijk op bol.com en bij andere online aanbieders. Ook als e-book. Ik doe mijn best om zo veel mogelijk mensen te laten weten dat-ie er is. Dat komt over als schaamteloze zelfpromotie en mega-irritante spam. Daar ben ik me van bewust. Maar het is niet zo dat er stapels in boekhandels liggen waar mensen automatisch langslopen of dat bladen en kranten de komst van mijn boekenbaby massaal aankondigen. Mensen moeten weten dat-ie er is en social media is voor mij de manier om dat te doen. Want ik hoop echt met heel mijn hart dat Zand erover het goed gaat doen. Het schrijven heeft me zo veel plezier gebracht en ik hoop dat de lezer dat merkt. Ik hoop het echt.

Dus bij deze: linkje naar het boek. En linkje naar het e-book. Duizendmaal dank als je ‘m gaat lezen. Ik heb ‘m voor jou geschreven. Ik hoor heel graag wat je ervan vindt.

zand erover Witt

De ‘Achter de schermen’-serie gaat door! De volgende keer vertel ik iets over genres. Over feelgood, chicklit, liefdesromans en waarom ik schrijf wat ik schrijf.

 

 

Achter de schermen bij Zand erover | Deel 2 | Winter op Vlieland

Posted on by
Reply

20141111_092820

Kun je een boek schrijven over een plek waar je nog nooit bent geweest? Natuurlijk kan dat. Daar heb je slechts twee dingen voor nodig: fantasie en Google Streetview.

Op Vlieland was ik wel eens geweest. Vijf keer geloof ik, waarvan drie keer op festival Into the great wide open, en ook een keer met mijn (Harlingse) schoonfamilie. Al mijn eerdere bezoekjes aan Vlieland hadden één ding gemeen: het was hoogseizoen, druk en warm. Zoals je in het vorige blogje kon lezen, was ik niet van plan een zomers boek te schrijven. Ik was benieuwd hoe het daar was als er amper toeristen waren en het keihard regende.

Laat ik voorop stellen dat ik niet een boek óver Vlieland wilde schrijven. Het is fictie en Zand erover gaat over hoofdpersoon Fien, niet over het eiland. Maar Vlieland is wel het decor en ik wilde vooral het gevóél van Vlieland zo veel mogelijk laten kloppen. Ik zat met een aantal vragen. Of nou ja, ik had wel een miljoen vragen. Maar wat ik vooral wilde weten was: hoe is het om op Vlieland te wonen? Hoe zijn de mensen daar? Hoe is het daar in de winter? Wat is het verschil met de zomer? Wat is er de afgelopen jaren veranderd op Vlieland? Hoe is het om daar op te groeien en hoe is het om daar als nieuwkomer te settelen?

20141111_111045

Ik boekte een huisje in de duinen met de naam ‘De ontdekking van de hemel’. Op de website koos ik de allergoedkoopste week, ergens midden november. Geen herfstvakantie, geen kerstvakantie en hoogstwaarschijnlijk oudhollands pisweer. Daar hoopte ik op, want dat was mijn hele insteek. Mijn plan was om daar in de acht dagen dat ik er zat gewoon wat mensen aan te spreken, maar voor de zekerheid maakte ik al een paar afspraken. Ik googlede, mailde en twitterde wat en veel mensen kenden wel iemand op Vlieland en voor ik het wist had ik vier afspraken staan.

In totaal heb ik geloof ik zes mensen uitgebreid gesproken. Dan was ik bij iemand thuis en die zei vervolgens: oh, je moet mijn schoonmoeder ook spreken als je hier en daar meer over wilt weten. Of ik sprak iemand in een winkel aan en die zei: jij gaat morgen langs bij die en die (op de een of andere manier wisten ze dat allemaal…) maar je moet eigenlijk ook bij die en die langs. En zo ging het snel met de afspraken. Ik ben wel gewend om bij mensen thuis te komen en ze te interviewen. Het grote voordeel dit keer was dat ik er niets mee ging doen. Het kwam niet in de krant of in een tijdschrift en ik zou uiteraard geen van de verhalen die ik hoorde letterlijk gebruiken in het boek, wat ervoor zorgde dat niemand terughoudend was.

En wat een ongelooflijk lieve en leuke mensen heb ik gesproken. Iedereen was even hartelijk en gastvrij en wat me ook opviel: iedereen had een ander verhaal over wonen op Vlieland. Er wonen iets meer dan duizend mensen
en die hebben ongetwijfeld duizend verschillende verhalen en meningen. Sommigen laaiend enthousiast over het festival dat er ieder jaar is, anderen boos dat de festivalgangers door de natuur banjeren. Sommigen heel stellig in wie zich Vlielander mag noemen en wie er ‘echt hoort’, anderen een veel lossere houding.

Ik sprak mensen die tien jaar geleden waren verhuisd naar Vlieland en bij wie het lang heeft geduurd voordat ze zich welkom voelden. En ik sprak mensen die zich vanaf het eerste moment thuis hebben gevoeld en nooit iets hebben gemerkt van de stugge dorpssfeer. Ik sprak een yogadocent die ooit naar Vlieland kwam voor de liefde en wier kinderen aan de wal naar school gaan en ik sprak strandjutters die me meer vertelden over de natuur en over de Vliehors (dat als militair oefenterrein wordt gebruikt). Iedere ontmoeting was boeiend, mooi en compleet verschillend. Zoals ik al zei: duizend inwoners, duizend verhalen.

O ja en dat pisweer dat ik had besteld: ging niet door. Het was een zonovergoten week. Dat was dan wel weer leuk voor de foto’s.

Thuis begon ik met het eerste opzetje van Zand erover. De inspiratie voor het verhaal kwam van iets heel kleins. Daar de volgende keer meer over.

Zand erover verschijnt begin 2016. Hij is al te reserveren.
 

20141113_114940

20141113_121838

Schermafbeelding 2015-12-10 om 12.25.22

20141113_105347

 

Achter de schermen bij Zand erover | Deel 1 | Vliebiza?

Posted on by
1
Op festival Into the Great Wide Open in 2012. Zo fucking warm dat we de hele tijd Vliebiza! riepen.

Op festival Into the Great Wide Open in 2012. Zulk lekker weer dat we de hele tijd ‘Vliebiza!’ riepen.

 

Het was mei 2014, een maand nadat ik de Barista!-serie had afgerond. Ik had – met heel veel plezier – drie boeken in negen maanden geschreven en mijn redacteur vroeg of ik alweer met iets nieuws bezig was. Ik had een klein ideetje en ze vroeg hoe ver ik dan was met dat ideetje. Als ik opschoot, kon het nog mee met de najaarsaanbieding. Maar het kon niet. Ik kon niet een paar maanden vrij nemen om een boek te schrijven en ik kon er helaas geen uren in de dag en dagen in de week bij toveren.

Als ik heel erg m’n best had gedaan, was het me misschien wel gelukt om een boek in het voorjaar van 2015 uit te laten komen, maar ook dat wilde ik niet. Het ideetje dat ik had was eigenlijk alleen een locatie. Vlieland. En even speelde ik met het idee om voort te borduren op Barista!. Zoals je misschien wel weet, bestaat Barista! uit drie delen. Het speelt zich af in het koffietentje Barista! in het centrum van Utrecht en de lezer volgt in ieder boek een van de drie meiden die daar werken.

Ik had nog een keer zoiets kunnen doen. In plaats van het drukke centrum van een studentenstad zou de setting dit keer een Waddeneiland zijn. In plaats van een koffietentje een strandtent. Ik had zelfs al een naam: Vliebiza. En ik zag het al helemaal voor me. Knappe surfdude die in de zomer een strandtent runt, drie jonge vrouwen die er werken… vul de rest maar in.

Het zou een herhaling worden van Barista!. Een formule die je eindeloos kunt uitmelken (koffietent, strandtent, tapasrestaurant, theehuis, banketbakkerij, bruidswinkel, dierenwinkel…).

Maar dat wilde ik niet. Zodra het een trucje wordt, gaat dat ten koste van de creativiteit. Ik denk dat de lezer aan alles had kunnen zien dat het geen fris idee was, maar een aftreksel van iets anders.

Vliebiza? Dat werd ‘m dus niet. Een boek over een eiland in de zomerse zon? Ook niet. Dat voelde niet goed. Ik wilde iets anders. Maar om dat verder uit te werken en er echt aan te kunnen beginnen, moest ik eerst op onderzoek uit. Op naar Vlieland…

Zand erover verschijnt begin 2016. Hij is al te reserveren.

 

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Jelmer Jepsen – De circusvrouw ****

Posted on by
2

circusvrouw

Het was in mei van dit jaar dat Jelmer Jepsen De circusvrouw presenteerde in boekhandel Broese, in mijn eigen stad Utrecht. Jelmer vertelde daar iets over de totstandkoming van zijn tweede roman, die eigenlijk zijn eerste had moeten zijn, zoals hij ook uitlegt in een blog voor Hebban. Hij schreef de eerste versie van De circusvrouw en wilde het opsturen naar een agent, maar hij hoorde van iemand dat het goed was om nog meer materiaal mee te sturen dus hij schreef ook nog even snel een paar pagina’s met iets over zijn moeder. En je raadt het al, die arme Margriet van De circusvrouw werd opzij geschoven want autobiografische romans over de ingewikkelde band met je ouders waren helemaal hip dat seizoen en zo werd niet De circusvrouw maar Vallen als het heet is Jelmers debuut. Maar nu is De circusvrouw er alsnog! 

De circusvrouw is allesbehalve autobiografisch. Margriet Alberda is een gezette vrouw uit het oosten van het land. Jelmer is dat…euh… niet. Hij wilde iets schrijven dat ver van hem af stond en omdat hij het schreef in een periode dat hij niet zo lekker in zijn vel zat, stopte hij er allemaal dingen in waar hij blij van werd, zoals een pannenkoekenhuis, de kermis, het circus en het strand. De sfeer doet daardoor sprookjesachtig aan. Ik hou ervan.

Verder is De circusvrouw geen sprookje, hoor. Het is een verhaal over iemand die zich behoorlijk in de nesten heeft gewerkt. Margriet heeft zichzelf samen met haar zoontje Pim verbannen naar het eiland Elba, waar ze brood en taartjes verkoopt op de markt en keuvelt met haar nieuwe vriendinnen. Ze woont in een groot huis, dat van kermisartiest Bruno Peppino is geweest. Best gek, want nog geen drie maanden eerder woonde ze in een klein dorpje in Nederland, waar ze samen met haar man Hans een pannenkoekenhuis runde. Heel goed ging dat trouwens niet. Het pannenkoekenhuis en het huwelijk stonden op instorten. Door middel van flashbacks krijgt de lezer langzaam maar zeker door hoe het zo is gekomen. Wat is er gebeurd? Hoe belandde ze ineens op Elba? En wat heeft Bruno daar mee te maken?

De flashbacks zitten bijzonder slim in de roman verpakt. Ze halen je niet uit het verhaal. Want je wilt weten hoe het in het verleden verder gaat, maar je wilt ook weten wat er nu allemaal op Elba gebeurt, waar de waarheid Margriet in lijkt te halen en haar web van leugens onhoudbaar wordt.

Margriet is echt een geweldig personage. Ik vind haar zo leuk! En ik moest echt zo vaak hardop lachen. De gebeurtenissen in het boek en de beslissingen die Margriet maakt zijn soms bizar, maar nergens ongeloofwaardig. Ze heeft 36 jaar lang gedaan wat iedereen van haar verwachtte en ze is er klaar mee. Good for you, meid :-).

De circusvrouw is een tragische komedie en komische tragedie met mooie zinnen, eigenzinnige personages en een goed verhaal. Ik zou ‘m gewoon lezen als ik jou was.

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Martine de Jong – De mannen van Raan ****

Posted on by
Reply

mannenvanraan

Ik koop best vaak boeken van mensen die ik ‘van internet’ ken, om het zo maar even te zeggen. Omdat ik ze volg op Twitter en hun blog lees. Niet zo gek, want omdat ik ze niet in het echt ken, ken ik alleen hun geschreven woorden en blijkbaar volg ik ze omdat die geschreven woorden mij aanstaan dus als er dan een boek geschreven wordt, ga ik er voor het gemak maar vanuit dat ik dat ook leuk zal vinden. Zo kocht ik ook De mannen van Raan van Martine de Jong, a.k.a. 10e. Van Recensiekoning en 10e.nl en zo. En dat was een tof boek.

(Fun fact, dat verder niets met deze recensie te maken heeft: ik had op Martines plog een keer gezien dat ze aan haar roman werkte in een huisje op Vlieland. En toen dacht ik: o nee. O nee o nee. Ze schrijft een boek dat zich op Vlieland afspeelt. Ik wist het zeker. En dan zou iedereen over mijn nieuwe roman denken: ‘doet zij ook ineens een Vlielandroman. Tssk’.  Ik hield de site van Podium angstvallig in de gaten en vreesde het moment dat ik zou lezen dat plogger Martine de Jong in 2015 kwam met ‘wadlit van de bovenste plank’. Maar fjiiiieuw, ik zag weer eens spoken. Er komt maar twee keer kort een Waddeneiland in voor. Terug naar de recensie).

Ik vind het altijd zo knap als mensen een heel boek kunnen schrijven waarin niet per se heel veel gebeurt. Ik schrijf zelf heel erg ‘plot driven’ en denk constant ‘kom op, actie, er moet weer iets gebeuren’, terwijl ik weet dat ik de rust moet nemen om iemand gewoon een keer een paar pagina’s te laten nadenken over zijn jeugd of zo. Ik ben altijd bang dat mensen zich vervelen als er niet constant actie is in een boek. En ja, ik schrijf in een compleet ander genre, waar ook veel meer móét gebeuren, maar toch… ik lees de laatste tijd veel Nederlandse boeken die geschreven zijn in de eerste persoon, waar mensen heel veel denken en dat het dan niet saai wordt. Ik vind het een kunst.

En het is Martine de Jong heel goed gelukt. Want gebeurt er heel veel in De mannen van Raan? Nee. Is dat storend? Totaal niet. De mannen van Raan gaat over de relatie tussen Per en Raan. Per is de hoofdpersoon en hij blikt terug op zijn roerige tijd met Raan. Raan heeft niet alleen een aparte naam, het is ook een apart geval. Ze laat soms dagenlang niets van zich horen en Per vermoedt dat ze iemand anders heeft. Hij is programmeur en hij denkt op een gegeven moment: als ik alles noteer en er een algoritme op los laat, kom ik er vast wel achter wie de andere man in het leven van Raan is. En dat lukt hem uiteindelijk ook. Per zelf is ook de makkelijkste niet, trouwens. Het is knap gedaan dat je dat als lezer wel doorhebt, maar dat Per zich daar zelf niet heel erg van bewust lijkt. Er is iets met hem, waar je je vinger net niet helemaal op kunt leggen. Het boek opent zelfs met een herinnering waarvan je denkt: huh, wat is er dan gebeurd? En dat is goed, want daardoor zet Martine de lezer op scherp. Ik vertrouwde in ieder geval niet blind op het relaas van Per en ik dacht zelfs nadat ik het boek uit had nog: ja, dat is jóúw versie van het verhaal, Per. Geen idee of dat de bedoeling was van Martine, hoor. Maar dat effect had het wel op mij.

Ik heb genoten van de prachtige woorden en zinnen en de manier waarop de roman in elkaar zit. Het is echt alsof je met Per in de kroeg zit en hij zegt: ik wil je een verhaal vertellen. Het gaat over een meisje dat Raan heet. En dat je vervolgens drie uur lang aan zijn lippen hangt, omdat hij het zo mooi vertelt en je zo graag wilt weten hoe het afloopt.

Ik vond De mannen van Raan een mooi, bijzonder verhaal dat tot de laatste bladzijde bleef boeien. De Recensiekoningin en de Plogmother is ook gewoon een supergoede romanschrijver.

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Nick Hornby – Funny girl ****

Posted on by
2

Nick Hornby ken je misschien wel van High Fidelity en About a boy. En dat is alweer twintig jaar geleden OMG. Ik vond die romans en films fantastisch. Ik heb ook How to be good en A long way down in mijn kast staan, waarvan ik de eerste niet zo goed vond en de tweede geloof ik wel, maar het is alweer even geleden. Hij schrijft niet in een heel hoog tempo, die Hornby.

Toen mijn vriendin Roos vertelde dat ze de nieuwe Nick Hornby aan het vertalen was en dat het echt een heel leuk boek was, kwam-ie bovenaan mijn verlanglijstje te staan. Ik heb hem gelijk gekocht! In het Nederlands, want Roos is een topvertaler. Roos van de Wardt vertaalde het overigens samen met Lisa de Groot en ze hebben het heel goed gedaan. Ik had geen moment door dat ik een vertaling aan het lezen was en zo hoort het.

Funny girl speelt zich af in de turbulente jaren zestig in Londen. In de ‘golden age of television’. Steeds meer Britten hadden een tv en er waren maar twee zenders, dus als je een topshow te pakken had, dan keek het hele volk naar je. We volgen Barbara, een jong en aantrekkelijk meisje uit Blackpool. Ze wint daar een missverkiezing maar Blackpool is te klein voor haar. Ze wil de Britse Lucille Ball worden dus ze vertrekt naar Londen. Hornby zet echt een fantastisch Mad Men-achtig sfeertje neer. Hoe tof was Londen in de sixties? Barbara krijgt een hoofdrol in een nieuwe comedyshow Barbara (and Jim) en verandert haar naam in Sophie Straw. We volgen ook de levens van schrijvers Bill en Tony (allebei homo, niet makkelijk in de sixties) en van regisseur Dennis (ongelukkig getrouwd). Terwijl de tv-show steeds populairder wordt gebeurt er ook een hoop in de levens van de hoofdpersonen.

funny girl

Ik vond het heel vermakelijk om te lezen hoe veel kritiek er in iedere generatie is op populaire (jongeren)cultuur en hoe de zenderbazen van de BBC de hele afdeling ‘licht amusement’ het liefst zien verdwijnen. En hoe beroemdheden in de sixties nog echt beroemd waren. Niet op de reality-tv-manier, maar op de glamourmanier, met uitnodigingen om bij de premier op de thee te komen enzo. De sfeer is ook echt wat mij het meest aanspreekt in Funny girl. Ik vind het een lieve, ontroerende, grappige roman, mede door de voor Hornby kenmerkende scherpe, snelle dialogen. Het kabbelt lekker voort zonder ergens saai of langdradig te worden.

Funny girl dompelt je onder in de heerlijke wereld van Londen in de sixties. Een roman om helemaal in te verdwijnen op een regenachtige herfstdag. Of op het strand. Of op skivakantie. Whenever, eigenlijk. Aanrader!

4 van de 5 ****

klik hier voor oudere blogs met boekentips

 

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Het meisje in de trein ***

Posted on by
Reply

girlonthetrain

Toen ik een treinreis van ruim drie uur voor de boeg had, zette ik de thriller The Girl on the Train (Het meisje in de trein) op mijn e-reader. Leek me toepasselijk.

Ik las op de site van Boekblad dat door het succes van Het meisje in de trein er een ander boek ook ineens weer succes had, namelijk Het meisje uit de trein, een roman uit 2011 over een overlevende van de Holocaust. Ik vind het zo grappig dat dat kan gebeuren. Dat moet door de online verkoop gekomen zijn. In de winkel grijp je niet zo snel verkeerd want de populaire thriller van Paula Hawkins ligt prominent op alle tafels. Maar ik kan me zo voorstellen dat mensen op vakantie gaan en dat iemand dan tegen zijn/haar partner zegt: ‘Bestel jij nog even wat boeken voor mij voordat we naar de camping gaan. Meisje van de trein, daar hoor ik goede verhalen over.’ En dat iemand dan in het zoekscherm van bol.com ‘meisje trein’ invult en denkt: ach, het zal wel.

Ik overweeg mijn nieuwe roman Het meisje op de trein te noemen.

Terug naar het boek. Ik vond het een zeer vermakelijke thriller. Het moest even op gang komen, maar toen ik er eenmaal in zat las het lekker door (*treinmetaforen over diesels en stoomtreinen vermijdt*). Ik vind het verhaal heel goed bedacht. Het gaat over een iemand die iedere dag dezelfde trein neemt. Deze trein staat altijd even stil op een plek waar de wissels stroef lopen (kan ProRail hier even naar kijken? Onacceptabel) en dat is net op een stukje waar je zo bij mensen naar binnen kunt kijken. Rachel, de hoofdpersoon, krijgt daardoor twee keer per dag een kijkje in het leven van een hip stel. Totdat ze op een dag iets ziet wat ze niet had moeten zien… Maar ja, wat doe je dan. De politie bellen? (Ja hoi, ik gluur altijd naar binnen bij die mensen en ik zag iets raars).

Ik las in een paar recensies dat mensen de hoofdpersonen onsympathiek vonden. Daar had ik me helemaal niet aan gestoord maar toen ik dat achteraf las dacht ik: ze hebben een punt. Maar toch had ik het te doen met Rachel en Megan en snapte ik ook wel hoe ze zo geworden waren. Het stoorde mij in ieder geval niet.

Ik vond het echt zo’n boek waarin je blijft lezen. In het begin wilde ik heel graag weten wat er in hemelsnaam ging gebeuren (wat gaat ze zien vanuit de trein?!) en later móést ik weten hoe het afliep. Is het de meest spectaculaire geweldige thriller die ik ooit heb gelezen? Nee. Maar ik vind het wel een goede thriller. Het doet precies wat een thriller moet doen. En ik vind het idee van het ritme van de trein goed bedacht. Bijna alles in het verhaal is ‘ochtend’ of ‘avond’, omdat dat de tijden zijn van de drukke forenzentrein waar Rachel altijd in zit.

Conclusie: aanrader! Echt een boek voor als de kilometers spoor onder je door trekken. (Best een rare tekst, nu ik het zo typ. Het is niet je sterkste, Guus).

3,5 van de 5 ***

klik hier voor oudere blogs met boekentips

Uitgelezen Zomerzevendaagse | Ben Elton – Time and Time again *****

Posted on by
Reply

benelton

Ben Elton is misschien wel mijn favoriete schrijver. Je kunt zijn boeken indelen in twee categorieën. Hij schrijft satirische boeken over actuele thema’s  en hij schrijft historische boeken. De satirische boeken zijn niet per se van hetzelfde genre. Soms is het een romantische comedy, zoals Inconceivable (Vruchteloos, verfilmd als Maybe baby) over een stel dat een kind wil. Soms een razendspannende whodunnit, zoals Dead famous (Hartstikke beroemd), over een Big Brother huis waar een moord gepleegd wordt (maar hoe dan? er zijn overal camera’s!). Verder heb je onder andere nog Popcorn (over een Quentin Tarantino-achtige filmregisseur die te maken krijgt met twee fans die zijn films wel heel letterlijk nadoen), High Society (over drugs, met een Robbie Williams-achtig type in een afkickkliniek), Chart Throb (over Idols, X-factor en dat soort shows en hoe er van tevoren al bekend is wie er gaat winnen) en Blind faith (social media ‘gone wrong’, speelt zich af in de toekomst, The Circle jaren voordat The Circle er was). Zijn historische boeken ken ik niet allemaal, maar die wil ik zeker nog lezen. Ze gaan voornamelijk over de eerste wereldoorlog.

Hardop lachen

Wat zijn boeken allemaal gemeen hebben: het zijn pageturners en ze zijn ontzettend goed geschreven. Je móét verder lezen. En soms zijn ze spannend omdat er een moord moet worden opgelost en soms gewoon omdat je wilt weten hoe het verder gaat met de hoofdpersonen. En altijd zijn ze hardop-lachen-grappig (de historische romans hebben dat iets minder).

beneltonbooks

 

We love hokjes

Dit is voor Ben Elton (die verder ook tv-series en musicals schrijft, zoals Black Adder en We will rock you) gelijk het grote probleem voor de Nederlandse markt. Hij past niet in een hokje. En we houden hier zo van hokjes! Want wat schrijft hij nou? Thrillers? Komische ladlit? Satirische dystopia? Hartverscheurende romans over de oorlog? Ik weet zeker dat dit de reden is dat hij niet meer wordt vertaald de laatste jaren. Doodzonde. (Of ik moet het helemaal mis hebben, maar uitgeverij Bzztoh bestaat niet meer en ik kan online nergens vinden dat zijn laatste paar boeken in het Nederlands zijn uitgekomen).

Pageturner

Ik zag Time and Time Again bij de Broese in Utrecht staan en ik heb hem gelijk gekocht. En o mijn god dit is een van zijn beste boeken ooit. Eigenlijk schrijft Elton hier weer een historische roman, maar dit keer met alle humor en absurditeit die hij in zijn andere romans gebruikt. Dan ga ik nu proberen uit te leggen waar het over gaat. Oké. Komt-ie.

Het is 2024 en Hugh Stanton komt er samen met zijn voormalige professor van de universiteit van Cambridge achter dat Isaac Newton (ja, die natuurkundige die al die dingen ontdekte) een wel heel speciaal cadeau heeft achtergelaten op de universiteit, dat pas in 2024 opengemaakt mag worden. Newton heeft ontdekt dat er in 2025 een soort loophole komt in de tijd waardoor iemand terugkan naar één moment in de geschiedenis en alles kan resetten. Er wordt besloten dat Hugh teruggaat naar 1914. Als de moord op Franz Ferdinand (niet de band!), waarmee de Eerste Wereldoorlog begon, voorkomen zou kunnen worden, dan zou Europa een heleboel ellende bespaard blijven. Dus Hugh gaat het proberen. Achterlijk idee natuurlijk, maar die Newton was ook de gekste niet.

Het klinkt nogal ongeloofwaardig, maar echt, ik zat er vanaf het begin helemaal in. Het is zó spannend. En weer een ongelooflijke pageturner. Aanrader!

5 van de 5 *****

klik hier voor oudere blogs met boekentips