Eerste Paasdag: een verhaal van verlossing

DSC04221Mijn balkon aan de voorkant van mijn huis is een paradijs vol mooie bloemetjes. Op eerste Paasdag, een prachtige zondagochtend, besluit ik met mijn bakje yoghurt met aardbeien buiten te gaan zitten.

De katten zitten er ook graag, maar die moet ik goed in de gaten houden en steeds weer wegtillen van de rand. Ik wil even rustig met mijn ogen dicht van de stilte en de zon genieten, dus ik doe de balkondeur dicht en laat de katten er niet bij.

Muurvast
De katten zijn het er niet mee eens en vooral Pip mauwt en krabt aan de deur. Na vijf minuten geeft ze het op. Als ik na een tijdje besluit om weer naar binnen te gaan om een kop koffie te pakken, krijg ik de deur niet open. Dat is vreemd, denk ik. Er zijn twee deuren naar mijn balkon. Ben ik dan misschien via de andere deur gegaan? Nee. Ook die zit dicht. Ik trek en trek en trek aan de deur en kom erachter dat de bovenkant en het midden meegeven maar dat hij aan de onderkant muurvast zit.

Continue reading

Het is uit

Vanaf oktober probeerde ik al een einde aan onze relatie te maken, maar vanaf vandaag is het dan echt uit. Zes jaar lang waren we samen. We kregen voor het eerst iets in mijn studentenhuis, maar ik nam je mee naar mijn volgende huis en het huis daarna.

Het laatste jaar merkte ik dat ik geen tijd meer voor je heb. Alles stapelde zich op en je voelde als een verplichting. Een van de vele taken op mijn lange to-dolijstjes. Ook stoor ik me steeds vaker aan je. Je lijkt jezelf zo vaak te willen vernieuwen, ook als het in mijn ogen helemaal niet nodig is.

We hebben mooie momenten beleefd, jij en ik. Ik zeg je dan ook niet voorgoed vaarwel. Het lijkt me het beste dat we elkaar alleen zien als ik daar behoefte aan heb. En je moet er niet van schrikken, maar ik denk dat ik af en toe ook met anderen wil omgaan.

Dag nrc.next, bedankt voor de mooie jaren. En tot snel.

Elsbeth en de koffiefabriek

Vanuit het raam in mijn woonkamer zie ik de rokende koffieschoorsteen van Douwe Egberts. Eén blik op de witte wolkjes vertelt me of ik wind mee of tegen heb die dag. ‘s Avonds, als de hele buurt al lang en breed klaar is met werken, lijkt de DE-fabriek vaak nog vol in bedrijf. Ik zie een Willy Wonka-achtig figuur voor me in een grote rood-gouden mantel, die ‘meer koffiebonen! nog meer koffiebonen!’ schreeuwt tegen een groep dwergen, die zo snel als ze kunnen met zware zakken bonen op hun rug heen en weer rennen en de zakken uiteindelijk legen in een enorm reservoir met kolkende vloeistof. Af en toe valt er wel eens een dwerg in… Dan puft de schoorsteen extra hard.

Mijn fascinatie voor de fabriek heeft er toe geleid dat ik hem meerder malen gefotografeerd heb het afgelopen jaar. Hieronder een selectie.

Ik blijf hopen dat ik op een dag een gouden wikkel vind in een pak koffie…

DSC03761 kopie

DSC00033 kopie

DSC00353 kopie

Continue reading

Paradiso baby

De Paradiso Korendagen. Een paar constateringen:

1. Half Nederland zingt in een koor.

2. De Paradiso Korendagen were brought to you by M&S mode.

3. Engels is soms best moeilijk (herken de hit: ‘Ai koet not belief it, hef joe effer driemt uh nait laik dis’).

4. Het Weesper Trekvaartkoor is de bom.

5. The Brand New Bags uiteraard ook.

6. We hebben de kleedkamer getrasht (als iemand van Paradiso dit leest: het was al zo).

7. Volgend jaar in de grote zaal g%dv#&*!

8. Kleine zaal of niet: het was wel Paradiso baby! En we rockten, jeweettoch….

Backstage. Welke (andere) sterren keken ooit in deze spiegel?
paradisokorendagenelsbeth

Het Weesper Trekvaartkoor stond wel in de grote zaal:
paradisokorendagen1

Koffers vol

Ik droomde dat ik een vliegtuig moest halen. Ik rende en rende over Schiphol, maar het lukte me niet om op te schieten. Ik had namelijk enorm veel bagage bij me. Het waren wel een stuk of vijf koffers en tassen en ik kon het allemaal onmogelijk dragen. Af en toe viel er een koffer open en moest ik alles wat eruit was gevallen er weer in doen.

Op een gegeven moment vroeg iemand mij om voor hem (of haar, dat weet ik niet meer) ook iets mee te nemen. Ik ritste mijn rugtas open en probeerde de bagage van de ander erbij te proppen. Ik haastte me verder door de lange, eenzame gangen van Schiphol. Maar het vliegtuig was al weg.

Nu weet ik niet wie de scenarioschrijver van mijn dromen is, maar holy crap wat een lelijke clichés bij elkaar. Als dit als voorbeeld zou worden aangehaald in een zelfhulpboek zou ik echt Heel Hard Lachen. Ja ja, je hebt te veel ‘bagage’, dus kun je niet ‘verder’. Je wilt zelfs ‘bagage’ van anderen meenemen! Zo kom je natuurlijk nooit ergens.

Maar nu heb ik geloof ik geen koffers vol ‘emotionele bagage’. Ik denk eigenlijk meer dat de koffers symbool staan voor de dingen die ik allemaal doe op werkgebied. Het is zo veel, dat het me niet lukt om te focussen op één ding. Misschien wordt het tijd om in 2012 een paar koffers te dumpen. En spullen voor anderen in mijn koffers proppen doe ik ook niet meer. Je draagt je eigen koffers maar.

Ik stap in het vliegtuig. 2012 here I come!

Fietsfrustratie

Het begint er al mee dat ze geen banden plakken.
‘Wij plakken geen banden.’
‘Jullie zijn toch een fietsenmaker?’
‘We vervangen alleen binnen- en buitenbanden.’
Zucht. ‘Oké dan.’

Ik heb geen zin om weer kilometers te lopen naar mijn volgende afspraak. En met de auto kan ik ook niet (zie mijn vorige blog, het thema deze week is ‘vervoersmiddelen’). Zelf een band plakken resulteert altijd in uren lang naast een fiets staan met een emmer water en een hele hoop frustratie.

Continue reading

Vroem, vroem…

Er is maar één reden dat ik – op mijn 31e – geen rijbewijs heb. Geld. Ik heb helaas niet de best betaalde baan van Nederland, dus ik kan het nog steeds niet betalen. Nu kwam ik laatst toevallig een rijschoolhouder tegen en hij bood mij een intakeles aan om te kijken of het duur, heel duur of belachelijk duur zou worden. Vanochtend om 10.45 was het zover.

Ik had er wel vaak aan gedacht deze week, maar echt zenuwachtig was ik niet. Ik kon namelijk niets doen om me voor te bereiden. Een uur van tevoren dacht ik: als we maar niet gelijk de snelweg opgaan (je hoort wel eens van die verhalen). Vijf minuten van tevoren dacht ik: shit, waarom heb ik hier ook alweer mee ingestemd?! Maar toen hij er eenmaal was, verdwenen alle zenuwen eigenlijk direct.

Continue reading